چکیده:

   انرژی نو یا انرژی جایگزین به آن دسته از انرژی‌ها گفته می‌شود که برای تولیدشان از منابع بدون کربن استفاده می‌گردد؛ مانند انرژی خورشیدی، انرژی بادی، انرژی دریایی، زمین گرمایی، نیروگاه‌های آبی و کربن خنثی مانند زیست توده. این نوع انرژی‌ها معایب سوخت‌های فسیلی مانند افزایش غلظت دی‌اکسیدکربن و در نتیجه افزایش دمای کره زمین و تغییرات آب و هوایی و آلودگی زیست محیطی را ندارد علاوه بر این منابع تولید آن‌ها تمام ناشدنی و بدون محدودیت است. ماهیت آنچه که یک منبع انرژی را در دسته انرژی های جایگزین قرار می دهد در طول زمان تغییر کرده است.

امروزه به علت تنوع منابع انرژی و اهداف مختلفی که حامیان هریک از این انرژی ها دنبال می کنند، تعریف بسیاری از انواع انرژی به عنوان انرژی جایگزین مورد بحث است. توسعهٔ این نوع از انرژی‌ها با توجه به عوامل مختلف به‌ویژه هزینه اولیه و قیمت تمام شده بالا و نبود سیاست‌های حمایتی، با مشکلاتی مواجه‌است.

مقدمه: 

   با پیشرفت علم در جهان و پس از انقلاب صنعتی، استفاده از سوخت‌های فسیلی به شدت افزایش یافت. این امر باعث شد میزان کربن دی اکسید و برخی گاز های دیگر نظیر کربن منو اکسید، گوگرد تری اکسید و ... در جو بیش از اندازه افزایش یابد و از چرخه طبیعی خود خارج شوند. از طرف دیگر، سرعت مصرف سوخت‌های فسیلی از تولید آن بیشتر است؛ بنابراین، این منابع در آینده به اتمام خواهند رسید.

   امروزه به منظور کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی، جلوگیری از تولید زیاد گازهای گلخانه‌ای و ... به منابعی نظیر خورشید، باد، زمین و ... که برای طبیعت ایجاد آلودگی نمی‌کنند، روی آورده شده است. به همین علت به این منابع، منابع پاک گفته می‌شود. این منابع مانند سوخت‌های فسیلی و هسته‌ای محدودیت دسترسی ندارند. به همین علت به سوخت‌های فسیلی و هسته‌ای منابع تجدیدناپذیر و به این منابع، منابع تجدیدپذیر گفته می‌شود. به انرژی حاصل از آنها انرژی تجدیدپذیر نیز می‌گویند.

   از مزیت‌های دیگر منابع تجدیدپذیر می‌توان به رایگان بودن، دسترسی آسان و ... آنها اشاره نمود. البته باید در نظر داشت هر کدام از این منابع معایبی نیز دارند. به طور مثال، عدم وجود خورشید در شب و ایجاد تداخل در امواج الکترومغناطیس و ... از معایب استفاده از انرژی‌های نو هستند.