نیروگاه های حرارتی پارابولیک که قریب بیست سال از تکنولوژی آن سپری شده و نسل جدید آن یعنی نیروگاه های هلیواستات مانند آنچه از چند سال پیش در اسپانیا و آمریکا راه افتاده اند، هنوز هم یکی از بهترین تکنولوژی های دنیا به حساب می آیند. این نیروگاه ها نزدیک به  25 درصد بازده الکتریکی دارند و علاوه بر هزینه های بالای نگهداری ناشی از استفاده از توربین های بخار استرلینگ، از حرارت تولید شده توربین هایشان هیچ استفاده ای نمی کنند. همچنین، برای تولید کمتراز ده مگاوات، صرفه اقتصادی نداشته و اجرای آنها سال ها طول می کشد. مرکز تحقیقات فطروسی در مورد این نیروگاه ها تحقیقات مفصلی انجام داده است.

 نیروگاه های حرارتی توزیع شده استرلینگ که از اوایل سال 2011 به بازار وارد شده اند  نیز یکی از برترین تکنولوژی های موجود محسوب می شوند. آنها هم قریب 29‌ درصد راندمان الکتریکی دارند ولی به دلیل استفاده از توربین های بخار استرلینگ در کانون دیش، از صدای زیاد و عمر کوتاهی برخوردارند. از معایب دیگر این سیستمها می توان به قیمت غیر رقابتی آن ها اشاره کرد.

سلول های فوتوولتاییک که برخی از تولید کنندگان ادعا می کنند در حرارت ۲۰ درجه راندمان آنها را به ۱۸‌درصد رسانده اند درعمل با توجه به تغییرات زیاد راندمان به نسبت تغییرات دما آن هم به شرطی که با ترکرهای دوبل همیشه روبروی خورشید نگه داشته شوند، بیش از ۱۵‌درصد کارایی ندارند و این در حالیست که بدون ترکر بازده متوسط آنها از۱۰درصد هم کمتر است. این سلولها تقریبا به سال های پایانی عمر خود رسیده اند.

در سالهای اخیر رقابت شدیدی بین محققین در گرفته تا بتوانند مدول هایی بسازند که در آنها بجای استفاده از سطح زیادی ویفر با بازده پایین، آنگونه که در سلول های فوتوولتاییک رایج بوده، نور را بر روی ویفرهای کوچکی متمرکز کنند تا بتوانند عمق نفوذ آن را افزایش دهند و بدین طریق امکان نفوذ نور را به لایه های مختلف ویفرهای روی هم قرار داده شده فراهم نمایند. این تکنولوژی منجر به تولید مدولی به نام  کانسنتریتد فوتوولتاییک شده است.

 هر چند در حال حاضر این سلول ها از سلول های هم توان فوتوولتاییک بسیار گرانترند ولی از یک طرف قابلیت ارزان تر شدن سریعی دارند و از طرف دیگر بدلیل بازده دوبرابری، برای نصب به سطحی نصف سطح لازم برای سلول های فوتوولتاییک نیازمندند. یکی از اولین شرکتهایی که در سال ۲۰۱۱ موفق به ارائه این تکنولوژی گشته، شرکت ایزوفوتون در پارک تکنولوژی اندلوسیا در جنوب اروپا است که اتفاقاَ مرکز تحقیقاتی شرکت اسپانیایی بنیانگذار مرکز تحقیقات فطروسی در نزدیکی این شرکت و در همان پارک تکنولوژی قرار دارد.

 رژیم غاصب صهیونیسم در یک برنامه کلان تحقیقاتی و همزمان با پژوهش های مرکز تحقیقات فطروسی در این زمینه، اقدام به طراحی یک سیستم نوین دیش هلیواستات نمود که می توانست نور خورشید را پس از ششصد بار افزایش توان مستقیما بر روی ویفرهای مولتی جانکشن متمرکز کند. هر چند بازده الکتریکی این سیستم در مرداد ۱۳۹۰برابر با ۲۰.۴۵ درصد بوده است اما جذابیت آن دولت چین را بر آن داشت که با عقد قراردادی تعداد ۸۹۰۰ دستگاه از این دیش های هلیواستات مولتی جانکشن را به منظور احداث دو نیروگاه ده مگاواتی در استان گانسو و برای دو شهر جیایوگوان و چینچنگ خریداری نماید. دولت چین در یک توافقنامه موازی متعهد شد که در صورت موفقیت آمیز بودن این دو پروژه نسبت به خرید مجدد دیش های فوق برای دیگر شهرهای خود اقدام کند.

 مرکز تحقیقات فطروسی پس از سال ها تلاش در این زمینه سرانجام در 14 اسفند سال 1391 مصادف با چهارم مارس ۲۰۱۳ میلادی، از اولین سیستم مولد برق خورشیدی HCPV با تکنولوژی تمرکز در ایران رونمایی کرد. این سیستم که در لحظه رونمایی بیشترین راندمان خورشیدی دنیا را به خود اختصاص داد با استفاده از ۴۸ ماژول در آن، قابلیت تولید ۱۴۶۱ وات توان نامی خروجی را دارا می باشد.