ام.اس نوعی بیماری التهابی مزمن، ناتوان کننده و اغلب پیشرونده در سیستم اعصاب مرکزی است که منجر به از بین رفتن پوشش میلین تارهای عصبی می شود و به تدریج می تواند باعث اختلال در انتقال پیام های عصبی بین مغز و سایر قسمت های بدن شود. نهایتاً چنین شرایطی منجر به تحلیل غیرقابل برگشت اعصاب می گردند.

  طیف گسترده ای از علائم ام.اس وجود دارند که بستگی به شدت آسیب و نوع عصب آسیب دیده دارد. بیماران مبتلا به موارد شدید ام.اس، توانایی راه رفتن و تکلم را از دست می دهند. تشخیص زودهنگام ام.اس مشکل است چراکه دارای دوره های فعال و غیر فعال است، گاهی اوقات علائم برای مدت چندین ماه از بین می روند .

اگرچه احتمال ابتلا به این بیماری در هر سنی وجود دارد ولیکن اوج آن در سنین 20تا40 سال است و در زنان بیشتر از مردان دیده می شود.
نشانه ها

علائم متفاوتی وجود دارند که بستگی به محل اختلال عصب تحت تاثیر قرار دارند. علائم و نشانه های این بیماری عبارتند از:

- بی حسی و ضعف در یکی از دستها و پاها و یا هردوی آنها ،که معمولاً در یک طرف بدن و یا پایین تنه اتفاق می افتد.

- کاهش دید و یا از دست دهی کامل بینایی؛ معمولاً در یکی از چشمها که غالباً با درد درهنگام حرکت چشم همراه است (التهاب عصب چشمی).

- دوبینی و یا تاری دید

- سوزش و درد در قسمت هایی از بدن

- احساس شوک الکتریکی که با برخی حرکات سر به فرد دست می دهد

- لرزه، عدم هماهنگی و یا راه رفتن لرزان

- خستگی

- سرگیجه

بیشتر افراد مبتلا به ام.اس، در مراحل اولیه بیماری عود علائم را تجربه می کنند که به دنبال آن بهبودی نسبی یا بهبودی کامل در علایم ایجاد می شود. معمولاً علائم و نشانه های بیماری ام.اس با افزایش در دمای بدن تحریک شده و یا تشدید می شوند .
امیلین را می توان به عایق روی سیم های الکتریکی تشبیه کرد. زمانیکه میلین آسیب می بیند، پیغام صادره در طول آن عصب متوقف شده و یا به کندی منتقل می شود.

پزشکان و محققین نمی دانند که چرا ام.اس برخی افراد را مبتلا می سازد و در بقیه افراد ایجاد نمی گردد. ترکیبی از عوامل از ژنتیک گرفته تا عفونت های دوران کودکی در این امر نقش دارند.
فاکتورهای زیر ریسک ابتلا به ام.اس را افزایش می دهند:

سن - اگرچه ام.اس در هر سنی اتفاق می افتد ولیکن به طور معمول در افراد سنین  20تا40  سال شایع می باشد.

جنسیت- احتمال ابتلا به ام.اس در زنان دوبرابر مردان است.

وراثت- ریسک ام.اس در افراد دارای سابقه خانوداگی این بیماری بیشتر است. به عنوان مثال چنانچه یکی از والدین یا خواهر و برادرهای شما مبتلا به ام.اس باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در شما  1تا 3 درصد است در حالیکه در جمعیت کلی این میزان 0/1 درصد است. تجربه در دوقلوهای همسان نشان داده است که توارث تنها فاکتور دخیل در ابتلا به ام.اس نمی باشد. چنانچه ابتلا به ام.اس به تنهایی توسط ژنتیک تعیین می شد دوقلوهای همسان ریسک مشابهی داشتند ولیکن این چیزی نیست که در عمل اتفاق می افتد. در حقیقت چنانچه یکی از دوقلوها مبتلا به این بیماری باشد، احتمال ابتلا در قل دیگر تنها 30 % می باشد.

عفونت- گونه هایی از ویروس ها با ام.اس در ارتباط هستند. درحال حاضر بیشترین تمرکز بر ارتباط بین ام.اس با ویروس Epstein-Barr  می باشد، ویروسی که باعث منونوکلئوز(افزایش منوسیت ها در خون) عفونی می شود. اینکه چگونه ویروس Epstein-Barrباعث افزایش احتمال ابتلا به ام.اس می شود، تحت بررسی است .

نژاد- سفیدپوستان به ویژه خانواده هایی با نژاد اروپای شمالی، در بیشترین ریسک ابتلا به ام.اس قرار دارند. آسیایی ها ، آفریقایی ها و آمریکایی های بومی کمترین ریسک را دارا هستند .

عوامل جغرافیایی- ام.اس در کشورهایی با آب و هوای معتدل معمول تر است که شامل اروپا ، جنوب کانادا ،شمال ایالات متحده ، نیوزیلند و جنوب استرالیا می شود. به نظر می رسد که ریسک این بیماری با عرض جغرافیایی افزایش می یابد . کودکی که از یک منطقه پرخطر به یک منطقه کم خطر نقل مکان کرده است، ویا برعکس ، میزان ریسک ابتلا به بیماری متناسب با منطقه جدید سکونت وی خواهد بود. ولیکن چنانچه این انتقال بعد از سن بلوغ باشد، میزان ریسک ابتلا مشابه با محل سکونت اول او خواهد بود.

سایر بیماری ها- افراد در صورت ابتلا به یکی از بیماری های اتوایمیون زیر، ریسک افزایش یافته برای ابتلا به ام.اس خواهند داشت:

- بیماری تیروئید
- دیابت نوع 1
- بیماری روده تحریک پذیر
عوارض
در برخی موارد بیماران مبتلا به ام.اس به عوارض  زیر مبتلا می شوند :

- اسپاسم و سفتی عضلات
- بی حسی و فلج ، به طور معمول در پاها
- اختلال در دفع مدفوع یا ادرار و نیز اختلال در عملکرد جنسی
- تغییرات ذهنی همچون فراموشی  و یا عدم تمرکز
- افسردگی
- تشنج