طبقه بندی مکان ­ها با توجه به خطر حریق

استاندارد NFPA13 ساختمان­ ها را براساس قابلیت سوختن مواد موجود، مقدار مواد قابل اشتعال، ارتفاع کالاهای انبار شده و نرخ حرارت آزاد شده به سه گروه اصلی تقسیم بندی می­ کند.

1- محیط کم خطر(Light Hazard):

مكان­هایی غیر صنعتی هستند كه میزان و یا قابلیت اشتعال محتویاتشان اندك است و هنگام آتش سوزی حرارت كمی تولید می­كنند. مانند: ساختمان­های اداری، مسکونی، بیمارستان­ها، اماکن مذهبی، آموزشگاه، مؤسسات، کتابخانه­ های کوچک و موزه.

2- محیط با خطر معمولی(Ordinary Hazard):

مكان­های تجاری و صنعتی هستند كه خود بر حسب قابلیت اشتعال محتویاتشان به دو گروه تقسیم می­شوند:

گروه1:

مكان هایی با قابلیت اشتعال كم محتویات، كه ارتفاع مواد اشتعال پذیر انبار شده در آنها از 2.4 متر تجاوز نمی كند مانند: پاركینگ ها و نمایشگاه اتومبیل، نانوایی ها، كارخانجات كنسرو سازی، آشپزخانه رستوران­ها، كارخانه شیشه سازی، رختشوی خانه­ ها.

گروه2:

مكان هایی با قابلیت اشتعال بالاتر از حد متوسط محتویات كه ارتفاع مواد اشتعال پذیردر آنها از 2.4 متر تجاوز ننموده و هنگام آتش سوزی حرارت متوسطی تولید می­ كنند. مانند: کارخانه تولید لاستیک، دفاتر پستی آسیاب­های غلات، چاپخانه ­ها،­ كارخانجات نساجی، صنایع چوب و چوب بری.

3- محیط­های بسیار پرخطر(Extra Hazard):

این محیط­ ها نیز به دو گروه تقسیم می­شوند.مكان­هایی تجاری و صنعتی هستند كه قابلیت اشتعال محتویاتشان بسیار بالا بوده (مثل باروت یا مایعات قابل اشتعال) و هنگام آتش سوزی حرارت زیادی تولید می­ كنند.

گروه1:

سرعت گسترش حریق در این کلاس بالا ولی مقدار مایعات قابل اشتعال، بسیار کم است. مانند: آشیانه هواپیما، ریخته گری، كارخانه فیبر و نئوپان سازی، كارخانه لاستیك اسفنجی، چاپخانه­ هایی كه جوهرهای با دمای اشتعال كمتر از ˚C38 استفاده میكنند.

گروه2:

ساختمان یا بخشی از ساختمان که مقدار مایعات قابل اشتعال در آن قابل توجه است. همانند آسفالت، اسپری کردن مایعات قابل اشتعال، کارخانجات سازنده خانه ­های پیش ساخته، تولید پلاستیک، حلال­های شوینده و رنگ کاری.