هسته و تعریف اولیه فناوري نانو، مونتاژ اتم ها بود که اولین منبع ثبت شده مربوط به آن را در سال 1959 فیزیکدانی به نام ریچارد فینمن به چاپ رسانده است. فناوري نانو یک فناوري معکوس (پایین به بالا) است که اجزاي مواد را در ساختار بسیار کوچک کنار هم گذاشته و ساختاري متفاوت از مواد متداول تولید شده به روش بالا به پایین ایجاد میکند.

   بنابراین مواد تولید شده به این روش نقایص کمتر و کیفیت بالاتري دارند. نانوکامپوزیت هاي پلیمري در بیست سال اخیر در مجامع علمی و صنعتی مورد 116 میلیون دلار براي تحقیق در این، توجه قرار گرفته اند. به عنوان مثال تنها در آمریکا در سال1997 زمینه هزینه شده است که در سال 2004 این رقم به 961 میلیون دلار رسیده است یعنی در هفت سال در یک بررسی (BCC) .Business communications Co. Inc تقریبا 9 برابر شده است.

   شرکت اقتصادي نشان داده است که بازار نانوکامپوزیت هاي پلیمري در سال 2003،24.5 میلیون پوند به ارزش 90.8 میلیون دلار بوده است و پیش بینی میشود که این رقم با رشد متوسط 18.4 درصد در سال 2008 به 211.1 میلیون دلار برسد. حتی پیشبینی شده است که اگر پیشرفت فناوري نانو با موارد فنی همگام روبرو شود در بعضی از کاربردها این بازار با سرعت بیش از 20 درصد در سال رشد کند.
   نانوکامپوزیت هاي پلیمري جایگزینی قوي براي پلیمرهاي پرشده (حاوي پرکننده) یا آلیاژهاي پلیمري متداول هستند. بر خلاف کامپوزیت هاي متداول که تقویت در آنها در ابعاد میکرون روي میدهد، در نانوکامپوزیت ها این ابعاد به چند نانومتر میرسد. ارزش افزوده نانوکامپوزیت هاي پلیمري تنها بر اساس بهبود خواص مکانیکی پلیمرها یا جایگزینی پرکننده هاي متداول نیست بلکه پرکننده هاي نانو در مقادیر بسیار کم، خواص ویژهاي را بدون ایجاد تغییر زیاد در خواص مکانیکی یا فرآیندپذیري، در پلیمرها ایجاد میکنند که پلیمر اولیه فاقد آن است، متداولترین پرکننده هاي نانو در پلیمرها، سیلیکات هاي لایهاي نانو و نانولوله هاي کربنی هستند.