موضوع آلودگی های ناشی از نفت و فرآورده های آن، طی چند دهه اخیر جایگاه ویژه ای را در مباحث مربوط به محیط زیست به خود اختصاص داده و منتقدان را به بحث ها و چالش های متنوعی کشانده است.

   بحران آلودگی محیط زیست جهانی موجب شد متخصصان اعتقاد پیدا کنند که اگر توسعه و حفاظت محیط زیست با یکدیگر همسو و سازگار نشوند، تداوم حیات و زندگی روی کره زمین برای نسل آینده امکان پذیر نخواهد بود.

   ورود میلیون ها لیتر نفت خام به دریاها بر اثر حوادث مختلف دریایی، تخلیه صدها هزار لیتر مواد زاید نفتی ناشی از تردد وسایل نقلیه زمینی، دریایی و هوایی به محیط زیست، آلودگی های ناشی از فعالیت صدها پالایشگاه و مراکز صنعتی وابسته، حجم عظیم پساب های صنایع، و دیگر آلودگی های محیط زیستی که به گونه ای به مواد نفتی باز می گردد، همه علامت هشداری است که ضرورت پرداختن به محیط زیست را بیش از پیش روشن می کند و گریز از آن را ناممکن می نمایاند. در این بین برنامه های توسعه صنایع نفت، گاز و پتروشیمی نظیر توسعه منطقه پارس جنوبی، توسعه پتروشیمی در مناطق ویژه ماهشهر و عسلویه، توسعه پتروشیمی در غرب و شرق، در کنار ضعف در انتخاب و انتقال تکنولوژی های به روز این صنایع، چالش های محیط زیستی صنایع نفت، گاز و پتروشیمی کشور را مضاعف کرده است.

   مسلم است که طی سال های اخیر تلاش هایی در جهت گنجاندن ملاحظات محیط زیستی در برنامه ریزی های صنایع نفت، گاز و پتروشیمی توسط سازمان حفاظت محیط زیست و این صنایع صورت گرفته، اما وضع موجود از دید بیشتر تحلیل گران و دست اندرکاران با وضع مطلوب فاصله طولانی دارد.