انسان سال ها پیش از میلاد مسیح از جزر و مد و جریان امواج آب بهره می‌گرفتند. برای مثال از نوسانات دوره ای موج به خوبی آگاه بودند و می‌دانستند چه زمانی و كجا با جریانات آبی قوی مواجه می شوند. ﺗاسیسات و بناهای كوچك هیدرودینامیكی متعددی نظیر سیستم‌های پمپاژ آب و آسیاب‌های بادی از قرون وسطی در سرتاسر جهان به جا مانده است. برخی از این ابزار و وسایل هنوز و در دوران اخیر نیز استفاده می‌شوند. برای مثال چرخ آبی بزرگ برای پمپاژ آب در هامبورگ آلمان تا قرن نوزدهم همچنان مورد استفاده بود. شهر لندن از چرخ آبی بزرگی استفاده می‌كرد كه در سال 1580 میلادی بر روی پل لندن تعبیه شده بود و به مدت 250 سال آب سالم برای شهر فراهم می‌نمود. لیكن با پیشرفت صنعتی بشر و جامعه، برق رسانی و الكتریكی كردن تمام جنبه‌های تمدن مدرن منجر به توسعه مبدل‌های گوناگون جهت انتقال منابع انرژی پتانسیل آب به انرژی الكتریكی شد. در این راستا مطالعات جدی به منظور طراحی نیروگاه‌های موجی در مقیاس صنعتی برای استفاده و بهره گیری از انرژی موج در قرن بیستم با رشد سریع دانش الكتریك در صنعت آغاز گردید.

   در قرن یازدهم از انرژی جزر و مد در فرانسه ، انگلستان و اسپانیا با قراردادن دستگاه هایی استفاده می شد. استفاده عملی از انرژی جزر و مد در ابعاد تجربی بزرگ در قرن نوزدهم ادامه داده شد. ماشین های جزر و مدی قدیمی قسمت کوچکی از انرژی جزر و مد موجود را برای تولید انرژی مکانیکی فراهم می‌کردند. توان مکانیکی چنین ماشین هایی بین 30 تا 100 کیلو وات بوده است. استفاده از انرژی جزر و مد برای تولید الکتریسته اخیرا پیشنهاد شده است. تکنولوژی پیشرفته و نوین مهندسی در ساختن سدهای آب و توربین ها و بالا رفتن قیمت دیگر منابع انرژی سبب توسعه بیشتر استفاده از انرژی جزر و مد شده است.

   اولین اختراع در جهت استفاده از امواج اقیانوس به سال 1799 باز می گردد. در قرن بیستم اولین سیستم ستون آب برای روشنایی یک خانه در فرانسه ساخته شد و اولین نیروگاه تجاری موجی دور از ساحل در دنیا در اواخر سال 2007 راه اندازی شد. این نیروگاه توان MW25/2 را تولید می کرد.

   استفاده از انرژی حرارتی اقیانوس برای اولین بار در سال 1881 توسط Jacques Arsene در فرانسه ارائه شد. اولین نمونه عملی سیستم های اقیانوسی حرارتی در سال 1930 در کوبا ساخته شد. این سیستم قادر بود تا با یک توربین فشار پایین توان 22 کیلووات را تولید کند. در سال 1935 سیستم دیگری در برزیل ساخته شد. اما هر دو سیستم در اثر نوسانات جوی و برخورد امواج تخریب شدند و محققان نتوانستند برق تولیدی توسط این دو دستگاه را به شبکه توزیع برق متصل کنند. در سال 1956 نیز محققان فرانسوی طراحی و ساخت یک نیروگاه حرارتی اقیانوسی 3 مگاواتی را در غرب آفریقا آغاز کردند. اما به دلیل هزینه های بالا، این طرح هرگز به بهره برداری نرسید. امروزه کشورهای مختلفی مانند آمریکا مطالعات عمده ای را بر روی این تکنولوژی ها انجام می دهند. اما هنوز نمونه تجاری از این نیروگاه ها ساخته نشده است.