لایه مصنوعی خورشیدی تولید شده توسط دانشمندان دانشگاه هاروارد، یک لایه مصنوعی یا بیونیک می باشد که نسبت به نسخه‌های قدیمی تر خود بسیار کارآمدتر است. تکنولوژی خورشیدی اگرچه مقرون به صرفه نیست ولی به رغم تلاش دانشمندان طی سال های گذشته روند مثبتی در پیش گرفته است.

   دانشمندان با تقلید از طبیعت و الهام گرفتن از برخی گیاهان خاص و روند فوتوسنتز آنها در طراحی لایه مصنوعی خورشید امکان ذخیره سازی انرژی از نور خورشید و همچنین کاهش کربن دی اکسید در اتمسفر زمین در این لایه مصنوعی بیونیک فراهم شده است.

   نحوه کار این لایه خورشیدی بسیار ساده است و به استفاده از یک شیشه حاوی دو الکترود تشبیه شده است. همچنین در این شیشه باکتری رالستونیا ایتروپا و آب نیز دیده می‌شود. الکتریسیته از الکترود‌های این شیشه عبور کرده که در این فرایند، ملکول‌های آب شکسته می‌شوند و در نتیجه گاز هیدروژن تولید خواهد شد. از این گاز هیدروژن می‌توان به‌عنوان منبع انرژی استفاده کرد اما به‌جای طی کردن این پروسه، محققان از باکتری هیدروژن و کربن دی اکسید جهت رشد آنها بهره گرفته‌اند.

   نتیجه طی شدن این مراحل، سیستمی است که به ادعای دانشمندان تا 10 درصد کارآمد بوده که هنوز هم در نوع خود پایین است اما در مقایسه با پایه پذیرفته شده 8 درصدی در جهان، پیشرفت خوبی به‌حساب می‌آید. با این حال در حال حاضر محققان به دنبال روشی جهت اتصال این سیستم به سلول‌های فتوولتائیک هستند.