از دیرباز، بسته‌بندی مواد غذایی برای حفاظت غذا از گرما، نور، رطوبت، اکسیژن، میکروارگانیسم ها، حشرات و گرد وخاک توسعه پیدا کرده است. شیوه نگهداری غذا نیازی کلیدی نیز بوده است.

   در چند دهه اخیر شاهد افزایش قابلیت‌های مطلوبی چون طولانی تر کردن عمر مواد غذایی به کمک کنترل واکنش‌های میکروبی، آنزیمی و ‌بیوشیمیایی درون محیط بسته‌بندی با اجرای راهبردهای مختلفی چون حذف اکسیژن، آزادسازی‌ کنترل شده نمک ها، دی اکسیدکربن و ... بوده ایم.

   عوامل دیگر در کنار حفاظت و نگهداری مواد غذایی شامل کاهش آلودگی‌ها و پسماندها، سهولت در بسته‌بندی، قابلیت ردیابی و نمایش فاسد شدن بوده است. این نیاز به قابلیت‌های وسیعتر، باعث ایجاد عاملی برای توسعه تعدادی از حوزه های مواد شده است:

-مواد پیشرفته در تماس با محتوی غذایی (Food Contact Materials) یا FCMsکه نانومواد را در بردارند تا خواصی از بسته غذایی همچون ثبات دمایی و رطوبتی، انعطاف پذیری، خواص عبوردهی و ... را بهبود دهند.

-بسته‌بندی فعال (کنترل محیط درونی بسته‌بندی که واکنش با مواد غذایی داخل آن را نیز شامل می شود.)

-بسته بندی هوشمند (با قابلیت‌هایی نظیر ردیابی و پیگرد و نمایش صحت)

-مواد زیست تخریب پذیر

   بيشتر کارخانه های شيميایی فناوری نانو لایه های شفاف پلاستيکی را توليد می کنند که شامل ذرات نانورس است. ذرات نانو با پلاستيک ادغام شده و خاصيت حفظ و نگه داری اکسيژن، دی اکسيد کربن و رطوبت ناشی از گوشت تازه و ديگر غذاها را دارند. ذرات خاک رس نانو باعث می شود پلاستيک سبک تر ، محکم تر و به گرما مقاوم تر باشد.

   جالب است بدانید اولین بار يک شرکت توليد کننده فيلم دوربين از فناوری نانو برای توسعه بسته بندی ضدميکروبی برای محصولات غذايی استفاده کرده است. اين شرکت، بسته های هوشمند ديگری نيز توليد کرده است که می تواند اکسيژن را به خود جذب کند. اگر اکسيژن وارد بسته بندی محصولاتی مثل پنير يا گوشت شود، می تواند زمان تازگی آن را کاهش داده و باعث شود که ديگر آن محصول مناسب مصرف نباشد.