معمولاً معیارهای اصلی بررسی وضعیت یک نیروگاه، راندمان و Heat Rate نیروگاه است. راندمان نیروگاه به صورت نسبت انرژی الکتریکی تولیدی نیروگاه به انرژی ورودی تعریف می شود :

   انرژی ورودی به نیروگاه شامل سوخت مصرفی نیروگاه گازی است و از آنجاکه در بعضی از ماه ها، گاز طبیعی و گازوییل، سوخت ورودی به نیروگاه را شامل می گردد می توان انرژی ورودی به نیروگاه را به صورت زیر محاسبه کرد:

   که در این رابطه LHV ارزش حرارتی پایینی سوخت مورد نظر است.

   در نیروگاهها معمولاً بخشی از انرژی الکتریکی برای تأمین مصارف داخلی در نیروگاه مورد استفاده قرار می گیرد. اگر انرژی الکتریکی مصرفی در داخل نیروگاه از انرژی الکتریکی تولیدی در نیروگاه کسر و انرژی الکتریکی خالص خروجی از نیروگاه به عنوان انرژی مفید در نظر گرفته شود، راندمان خالص قابل محاسبه است. راندمان ناخالص با صرفنظر کردن از مصرف داخلی نیروگاه و در واقع با احتساب کل انرژی الکتریکی تولیدی در نیروگاه به عنوان انرژی تولیدی، محاسبه می گردد. البته لازم به ذکر است که معمولاً در نیروگاه های گازی، انرژی الکتریکی مصرف داخل در مقایسه با توان تولیدی نیروگاه قابل اغماض است و عملاً راندمان خالص و ناخالص تفاوت چندانی ندارد.

   علاوه بر راندمان، مفهوم دیگری با عنوان Heat Rate را نیز می توان برای بررسی و مقایسه عملکرد نیروگاهها به کار برد. Heat Rate، مقدار ویژه انرژی فسیلی لازم برای تولید انرژی الکتریکی است و طبق رابطه زیر و با واحدهایی نظیر BTU/KWh و Kcal/KWh بیان می گردد:

   در واقع Heat Rate  و راندمان توسط روابط زیر قابل تبدیل است: