استفاده از آمونیاک و آب به عنوان ماده مبرد و جاذب نسبت به زوج لیتیم بروماید و آب قدمتی دیرینه‌تر دارد. به طوری که اولین واحد جذبی ساخته شده در سال ١٨٥٩ توسط فردیناند کاره از این نوع بود. البته قبل از او برادرش ادموند از محلول آب و اسید سولفوریک استفاده کرده بود. بعد از آن و در سال ١٩٢٦ میلادی شرکت الکترولوکس به کمک دو مهندس سوئدی به نام‌های کارل مونترز و بالتازار و ون پلاتن یخچال‌های جذبی خانگی را با نام تجاری سرول به بازار آمریکا معرفی کردند که بسیار مورد استقبال همگانی قرار گرفت.

چیلرهای جذبی با مبرد آب و جاذب لیتیم بروماید، رایج‌ترین نوع چیلرهای جذبی هستند که در انواع مختلف هم از نظر چرخه تغلیظ و هم از لحاظ منبع گرمایی در تأسیسات تهویه مطبوع مورد استفاده قرار می‌گیرند. این چیلرها بنا به خواص فیزیکی و شیمیایی مبرد (آب) امکان سردسازی زیر صفر درجه سانتی‌گراد را ندارند و به همین دلیل برای سرمایش آب تا ٥ درجه سانتی‌گراد و بیشتر به کار گرفته می‌شوند.

   هر کدام از گزینه های مورد رسیدگی دارای محدودیت ها، مزیت ها و معایب فنی هستند که در ذیل بدان ها اشاره خواهد شد. در این جا فقط به جنبه های فنی توجه خواهد شد و جنبه های اقتصادی بررسی نمی شوند.

کمپرسورها وسایلی هستند که با صرف انرﮊی، گاز را با سرعت به درون خود مکیده و سپس آن را فشرده می‌سازند.