موتور درام (drum motor) یا قرقره موتوری (motorized pulley) موتوری دنده‌ای و محصور در پوسته فولادی است که به‌عنوان قرقره محرک نوار نقاله‌ها استفاده می‌شود. ایده موتور درام اولین بار در سال 1928 مطرح شد، اما در سال 1950، برای اولین بار در کاربرد نوار نقاله تولید شد. ایده موتور درام، تولید یک واحد محرک کوچک با راندمان بالا و افت‌های اصطکاکی کم نسبت به یک موتور دنده‌ای قدیمی است.

   موتور توربینی پروانه‌ای نوعی موتور توربینی است که از ملخ هواپیما استفاده می‌کند. برخلاف توربوجت ها، گازهای خروجی از موتورهای توربین پروانه ای، انرژی کافی قابل توجهی برای ایجاد نیروی پیشرانه  ندارند و دلیل این امر، استفاده از تمام توان موتور برای راندن پروانه است.

   عمل کننده ها وظیفه تبدیل انرژی بادی به حرکت مکانیکی را به عهده دارند. عمل کننده های خطی را سیلندر و عمل کننده های دورانی را موتور نامند. سلیندرها به انواع سیلندرهای یک طرفه، سیلندرهای دوطرفه، سیلندرهای دو طرفه دو سمت شفت دار، سیلندرهای بدون شفت، سیلندرهای کامپکت، سیلندرهای داری سنسور مغناطیسی و ... تقسیم می شوند.

موتور چهارزمانه ترجمه عبارت انگلیسی Four-cycle-Engiue است و به موتورهایی اتلاق می‌شود که کار خود را در چهار کورس پیستون انجام می‌دهند. (حرکت پیستون از بالاترین مکان خود در سیلندر تا پایین‌ترین جای خود در سیلندر را یک کورس پیستون می‌گویند). در بیان فنی این موتورها را موتورهای با چرخه چهار مرحله‌ای می‌گویند که معادل عبارت Four-Stroke-cycle-Engiue است.

موتور درون سوز یا موتور احتراق داخلی ترجمه عبارت انگلیسی Internal combustion Engine است. این اصطلاح به موتورهایی گفته می‌شود که سوخت در داخل محفظه موتورسوزانده می‌شود.

  برای راه اندازی و آزمایش موتورها باید بتوانیم پلاک و مشخصات این موتورها را بخوانیم و از آنها در راه اندازی موتورهای تک فاز و سه فاز استفاده کنیم . در ادامه نحوه پلاک خوانی این موتور ها آورده شده است.

موتور استرلینگ یک موتورحرارتی است که اختلاف زیادی با موتورهای احتراق داخلی در اتومبیل دارد که در سال 1816 توسط رابرت استرلینگ اختراع شد. موتور استرلینگ قابلیت بازدهی بیشتری نسبت به موتورهای بنزینی و دیزلی دارد.

   موتور نیترو عموماً اشاره به یک موتور دارد که سوخت آن درصدهایی (معمولاً بین 10 تا 40%) شامل نیترو متان مخلوط شده با متانول است. نیترومتان ماده‌ای به‌شدت احتراق‌پذیر است که عموماً برای موتورهای طراحی‌شده خاص مانند کلاس‌های خاص مسابقات اتومبیل‌رانی، موتورهای احتراق داخلی در کنترل رادیویی و خطوط کنترل استفاده می‌شود.

   سیکل کارنو یک سیکل ترمودینامیکی تئوری است که توسط نیکولاس کارنو در سال 1824 ارائه شد و توسط دیگران توسعه داده شد. سیکل کارنو حد بالایی برای راندمان تأمین می‌کند که هر موتور ترمودینامیکی قدیمی می‌تواند طی تبدیل گرا به کار به آن برسد، به‌طور عکس، راندمان سیستم تبرید در ایجاد یک اختلاف دما با استفاده از کار به سیستم است. سیکل کارنو، یک سیکل حقیقی نبوده و سیکلی تئوری است.