سیاره ما، قلب جوانی دارد. طبق محاسبات اخیر، مرکز زمین بیش از 2 سال از سطح آن جوان‌تر است.

   در تئوری نسبیت انیشتین، اشیای بسیار بزرگ، سیستم زمان-فضا را به هم می‌ریزند و کشش گرانشی تولید و زمان را در آن نزدیکی کند می‌کنند. بنابراین ساعتی که در مرکز زمین قرار گرفته است، به صورت ناچیزی آرام‌تر نسبت به ساعتی روی سطح قرار گرفته آرام‌تر می‌گذرد. چنین تغییرات زمانی با پتانسیل گرانشی شناسایی می‌شود، مقداری کار مشخصی که نیاز است تا جسمی را از جایی به جای دیگر ببرد.

   بیش از 4.5 میلیارد سال تاریخ زمین، کسرهای ثانیه‌ای به مجموع 2.5 سال رسیده و باعث شده مرکز زمین 2.5 سال جوان‌تر از پوسته آن باشد.

   در این محاسبات جدید، از اثرات فرآیند زمین صرف‌نظر شده است که اثر بسیار مهمی بر روی عمر زمین دارند. برای مثال، هسته زمین ممکن است زودتر از پوسته آن شکل گرفته باشد. این محاسبات در واقع نشان‌دهنده اثر جاذبه روی زمان است.