قبل از اجرای این پژوهش فرد به مدت دو هفته در مرکز فضایی جانسون در هوستون ماند و فعالیتهای روزانه‌اش را انجام داد تا دانشمندان بتوانند شرایط بدنش را در حالت عادی ارزیابی کنند.

   داوطلبان سپس به مدت ۷۰ روز در یک تخت مورب خوابیده و روزانه برای ۱۶ ساعت از نور و هشت ساعت از تاریکی بهره‌مند شدند. حتی فرد می‌توانست در همان رختخواب دوش بگیرد.

   دسترسی به بازیهای رایانه‌ای، تلویزیون، کتاب، اینترنت و بازدیدکنندگان آزاد بود و انواع غذا برای حفظ وزن ثابت فرد ارائه شد. تنها زمانی که فرد اجازه حرکت داشت، زمان انجام آزمایشات برای بررسی تغییرات در استخوان، عضله، گردش خون، تغذیه و سیستم ایمنی بود.

همچنین طی تمرین جدیدی موسوم به آزمایش اقدام متقابل و عملکرد که به بررسی تاثیر حرکات مختلف بر روی اندازه و قدرت ماهیچه، سلامت استخوان و عملکرد قلبی عروقی می‌پرداخت، افراد می‌توانستند حرکت کنند. البته حتی در آن زمان نیز داوطلبان روی تخت خوابیده و با تجهیزات خاص ورزش می‌کنند.

پس از این ۷۰ روز، یک دوره توانبخشی ۱۴ روزه برای بازگردادن بدن به حالت عادی برگزار می‌شد. مشخص شد که در دوره‌های طولانی، ریزگرانش عوارض جدی بر روی بدن انسان می‌گذارد. بدون کشش عادی گرانشی، خون به سمت پایین جریان نیافته اما در اندامی مانند صورت، دست‌ها و پاها پف ایجاد می‌کند. همچنین بدون این فشار به سمت پائین، قد افزایش می‌یابد.

   توده بدن اغلب با تخلیه نیتروژن از بافت ماهیچه کاهش یافته، رگ‌ها و شریان‌های پاها ضعیف‌تر شده، کم خونی اتفاق افتاده و همچنین شمار سلولهای خون کاهش می‌یابد.

   مهمترین نگرانی، کاهش کلسیم استخوان بوده که با طولانی‌تر شدن ماموریت، افزایش می‌یابد. کاهش کلسیم استخوان در معرض ریزگرانش طولانی مدت ۱۰ برابر سریعتر از افراد مسن مبتلا به آرتروز رخ می‌دهد. فضانوردان در زمان بازگشت به زمین از یک حس کلی ضعف و فقدان تعادل گزارش می‌کنند که البته پس از یک هفته به حالت عادی برمی‌گردند.