در سال 1801 ، Jacquard فرانسوی ماشین بافندگــی را طــراحی كــرد كه بـــا استفــاده از یكی ســـری كارد كه سوراخهایی با شكلهای مختلف روی آن تعبیه شده بود می توانست شكل و الگوی ( نقشه ) بافندگی را تعیین كند . در 20 سال بعد Charles Babbage   انگلیســـی از ایده كارت های سوراخ دار در ذخیره و ایجاد دستور العمل های مربوط به ماشـــین حساب و محاسبه جداول كشتیرانی استفـــاده كرد و در واقـــع او بعنـــوان كســـی كه اســـاس دستگاه داده بردار و داده پرداز صنعتی را بـــرنامـــه ریزی كــرد شنـــاختــه می شـــود .

• دیتالاگر ها چگونه کار می کنند؟

   دیتالاگرها از سنسورها برای تبدیل پدیده ها و محرک های فیزیکی به سیگنال های الکترونیکی مانند جریان یا ولتاژ استفاده می کنند؛ سپس این سیگنال های الکتریکی به داده های باینری تبدیل شده و به رایانه یا حافظه مورد نظر انتقال داده می شوند. این داده های باینری به راحتی می توانند توسط برنامه های رایانه ای مورد تحلیل قرار گیرند و بر روی دیسک سخت رایانه یا رسانه های ذخیره سازی از جمله کارت حافظه، CD، DVD و غیره ذخیره شوند.

• کاربرد دیتالاگرها

   دیتالاگرها در طیف وسیعی از موارد کاربردی استفاده می گردنند. شیمیدان ها در آزمایشگاه ها از آنها برای ذخیره داده های دما، فشار و pH استفاده می کنند. مهندسین طراح برای ذخیره مقادیر بهره وری مانند لرزش، دما و میزان شارژ باتری از دیتالاگرها استفاده می کنند تا طراحی محصولاتشان را ارزیابی نمایند. مهندسین معدن از آنها برای اندازه گیری کشش و بار بر روی پل ها در طول زمان استفاده می کنند تا میزان امنیت پروژه را به دست آورند. زمین شناسان از دیتالاگرها برای تخمین آرایش معدنی محل در هنگام حفاری برای استخراج نفت استفاده می نمایند.

• جعبه ی سیاه معروف ترین دستگاه داده بردار

   جعبه سیاه برخلاف اسمی که دارد، به رنگ نارنجی روشن یا زرد است. بر روی برخی از این جعبه‌‌ها، نوارهای شبرنگی وجود دارد که قابلیت دید جعبه را برای بیننده افزایش می‌دهد. رنگ نارنجی بهترین رنگ برای شناسائی و جلب کننده چشم است. اگر جسم نارنجی رنگی در آب قرار داشته باشد و محیط اطراف آن نیز روشن باشد، رنگ نارنجی خیلی سریع به چشم می‌آید و آن جسم قابل دیدن می‌گردد.

   اگر بخواهیم از نخستین جعبه سیاه سخن بگوییم، شاید بتوان گفت برای اولین بار (چارلز لیندنبرگ) در سفر هوائی خود برفراز اقیانوس اطلس، از ابتدائی‌ترین و ساده‌ترین نوع جعبه سیاه در هواپیمایش استفاده کرد. در هواپیمای او دستگاهی نصب شده بود که ارتفاع و زمان را ثبت می‌کرد. جعبه‌های سیاه اولیه در اواخر دهه ۱۹۴۰ میلادی ساخته شدند و تا قبل از سال ۱۹۴۷ میلادی استفاده از جعبه سیاه در هواپیماها اختیاری بود. اما از این سال به بعد استفاده از جعبه سیاه اجباری شد. جعبه‌های اولیه نواقص و اشکالاتی داشتند، به همین دلیل متخصصان نمی‌توانستند به اطلاعات ثبت شده در آن چندان اعتمادی داشته باشند. بنابراین مجدداً حکم استفاده اجباری از آن لغو شد. پیشرفت‌های علمی و تکنیکی در زمینه ساخت ابزار و وسایل از یک سو و پیشرفت صنایع هواپیمائی از سوی دیگر سبب شد تا بسیاری از کاستی‌های گذشته برطرف گردد. پس از گذشت ۱۰ سال مجدداً استفاده از این جعبه ـ به‌خصوص در هواپیماهای مسافربری ـ اجباری شد. پیشرفت صنایع هواپیمائی و ساخته شدن انواع هواپیماها، وضعیتی را پدید آورد که باید از جعبه سیاه استفاده می‌شد. چرا که در مراحل اولیه آزمایش، وجود این دستگاه لازم بود تا اگر در هنگام پروازهای آزمایشی هواپیما دچار نقص فنی شد. کارشناسان بتوانند از طریق اطلاعات ثبت شده در جعبه سیاه، آن اشکالات را رفع کنند. در دهه ۱۹۶۰ میلادی، سازمان‌های هواپیمائی جهان به اهمیت و ارزش این جعبه پی بردند و آن را وسیله‌ای ضروری برای هر هواپیما دانستند.

   معمولاً در هر هواپیما ۲ جعبه سیاه ـ به عبارتی ۲ دستگاه ـ وجود دارد که هر کدام به‌طور جداگانه اطلاعات مربوط به یک پرواز را ضبط می‌کنند. یک دستگاه برای ضبط پارامترهای پروازی از قبیل سرعت، شتاب، ارتفاع، جهت حرکت و... است که آن را Flight Data Recorder) F.D.R) می‌نامند. دستگاه دیگر (CockpitVoice recorder) C.V.R نام دارد که وسیله‌ای برای ضبط مکالمات داخل کابین خلبان است. این دو وسیله در هواپیما به‌طور همزمان و با هم شروع به کار کرده و شرایط پروازی را به‌طور مجزا ضبط می‌کنند. مهمتر از اطلاعاتی که در داخل این دستگاه‌ها ثبت می‌شود، افراد متخصصی هستند که قادرند آن اطلاعات را تجزیه و تحلیل و سپس نتیجه‌گیری کنند. این دستگاه‌ها از زمان روشن شدن موتورهای هواپیما تا هنگام خاموش شدن آنها فعال هستند.