وسیله نقلیه نیتروژن مایع وسیله‌ای است که با نیتروژن مایع کار می‌کند که در مخزن ذخیره می‌شود. طراحی‌های موتور نیتروژن قدیمی با گرمایش نیتروژن مایع در مبدل حرارتی کار می‌کردند و گرما را از هوای محیط استخراج و گاز متراکم حاصله را برای راه انداختن پیستون یا موتور روتاری استفاده می‌کردند. وسایل نقلیه محرک با نیتروژن مایع به‌صورت تجاری استفاده‌نشده‌اند. یکی از این وسایل هوای مایع (Liquid Air) بود که در سال 1902 نشان داده شد.

   پیشرانه نیتروژن مایع در سیستم‌های هیبریدی نیز استفاده می‌شوند، برای مثال، پیشرانه الکتریکی باتری و مخازن سوخت برای شارژ مجدد باتری‌ها. این نوع از سیستم پیشرانه نیتروژن الکتریکی هیبریدی مایع نامیده می‌شود. بعلاوه، ترمز احیاکننده در کنار این سیستم نیز می‌تواند استفاده شود.

هزینه تولید

   در حال حاضر، نیروگاه‌های سرمایش عملی چند تن در روز نیتروژن مایع تولید می‌کنند و با 50% راندمان کارنو کار می‌کنند. در حال حاضر، نیتروژن مایع اضافی به‌عنوان محصول جانبی تولید اکسیژن مایع تولید می‌شود.

مخازن

   مخازن می‌بایست برای استانداردهای ایمنی متناسب برای مخازن تحت‌فشار طراحی شوند، مانند استاندارد ISO 11439. مخازن ذخیره می‌توانند از موارد زیر ساخته شوند:

1. فولاد
2. آلومینیوم
3. فیبر کربن
4. کولار
5. ترکیب موارد فوق و مواد دیگر

   مواد فیبری به‌صورت قابل‌توجهی نسبت به فولاد سبک‌تر هستند ولی هزینه بیشتری دارند. مخازن فلزی می‌توانند تعداد زیاد چرخه‌های فشار را تحمل کنند ولیکن مسئله خوردگی می‌بایست دائماً بررسی شود.

مزایا

1. کاهش آلودگی
2. عدم نیاز به هزینه انتقال سوخت
3. هزینه نگهداری کمتر
4. می‌توان مخازن نیتروژن مایع را با آلودگی کمتری نسبت به باتری‌ها بازیافت کرد.
5. این مخازن می‌توانند در زمان کمتری نسبت به باتری‌ها پر شوند.
6. می‌توان در یک سیستم ترکیبی نیز استفاده کرد. برای مثال از این سیستم در کنار موتور دیزلی یا بنزینی استفاده شود.

معایب

   مهم‌ترین عیب این سیستم‌ها، استفاده نامناسب از انرژی اولیه است. تبدیل انرژی دارای افت‌هایی است. نیتروژن مایع در ایستگاه‌های سوخت‌رسانی عمومی موجود نیست.