معماری پایدار به معماری گفته می‌شود که در آن سعی می‌شود اثرات منفی محیطی ساختمان با افزایش راندمان و مدرنیزه کردن نحوه استفاده از مصالح، انرژی و توسعه فضا و اکوسیستم به حداقل رسانده شود.

   ایده پایداری، یا طراحی محیط‌ زیست، برای این است که از کارها و تصمیمات خود به نحوی اطمینان یابیم که مانع فرصت‌های نسل آینده نشوند.

• استفاده انرژی پایدار

   راندمان انرژی، مهم‌ترین هدف معماری پایدار در طول عمر یک ساختمان است. معماران از روش‌های مختلف فعال و غیرفعال برای کاهش نیاز انرژی ساختمان و افزایش توان تولید یا ذخیره انرژی در ساختمان استفاده می‌کنند. یکی از کاوش‌های کلیدی در منابع محیط‌ زیستی و تأثیر عوامل مربوط به انرژی مانند حرارت خورشید و روشنی روز، استفاده از آنالیزهای مکانی است.

• راندمان سیستم خنک کاری، تهویه و گرمایش

   بسیاری از روش‌های غیرفعال در طول زمان بهبود یافته‌اند. برخی از این روش‌ها مانند آرایش اتاق‌ها، اندازه و جهت‌گیری پنجره‌ها در ساختمان و نسبت ارتفاع ساختمان به پهنای خیابان است.

   المان بسیار مقرون‌ به‌صرفه اقتصادی و مهم برای داشتن سیستم کارآمد خنک کاری، گرمایش و تهویه (HVAC) ساختمان عایق شده است. یک ساختمان با راندمان بالاتر، نیاز کمتری به تولید یا پخش‌کنندگی حرارت و توان دارد، ولیکن ممکن است در این ساختمان‌ها نیاز به سیستم تهویه قوی‌تر برای خارج کردن هوای آلوده داخل باشد.

   مقادیر قابل‌توجهی انرژی به‌واسطه آب، هوا و جریان‌های مخلوط از ساختمان خارج می‌شوند. بنابراین فناوری‌های بازیافت انرژی در مکان، از آب داغ هدررفته و هوای کهنه انرژی را بازیافت و آن را به آب‌وهوای تازه منتقل می‌کند.

   سیستم‌های HVAC با برق موتور کار می‌کنند. مس برخلاف دیگر فلزات هادی، به افزایش راندمان انرژی الکتریکی موتورها کمک می‌کند و در نتیجه پایداری ساختمان از لحاظ الکتریکی افزایش می‌یابد.

   مکان و جهت‌گیری ساختمان نیز تأثیر قابل‌توجهی در راندمان HVAC دارند. طراحی خورشیدی غیرفعال ساختمان به ساختمان اجازه مهار انرژی خورشیدی بیشتر بدون نیاز به عوامل فعال مانند سلول‌های فتوولتاییک می‌دهند. در طراحی‌های غیرفعال از مصالحی با حجم گرمایی بیشتر استفاده می‌شود تا اولاً گرمای بیشتر دریافت و ثانیاً از هدر رفت آن جلوگیری شود. همچنین در طراحی غیرفعال استفاده از سایه برای کاهش گرمای تابستان نیز در نظر گرفته می‌شود تا از بار سیستم‌های سرمایش کم شود. ساختمان‌های کم انرژی معمولاً نسبت سطح به حجم کمتری دارند تا افت گرما در آن‌ها کاهش یابد.