زمانی گاز طبیعی به عنوان فراورده جانبی تولید نفت خام بود. گاز طبیعی از زمان کشف آن در سال 1821 در ایالات متحده در فردونیا (Fredonia) در نیویورک، به عنوان سوخت در مناطقی که در اطراف میادین نفتی بوده اند مورد استفاده قرار گرفته است. در نخستین سال های صنعت گاز طبیعی، زمانی که گاز همراه با نفت خام بود، یا باید بازاری برای آن پیدا می شد و یا آنکه سوزانده می شد؛ در نبود شیوه های ذخیره سازی مناسب، گاهی گاز چاه های نفتی در مقادیر عظیمی سوزانده می شد؛ در نتیجه در آن زمان، تولید گاز عمر کوتاهی داشت و گاز به قیمت 1 تا 2 سنت به ازاء هر 1000 فوت مکعب در میدان نفتی، قابل خریداری بود.

پس از جنگ جهانی دوم، مصرف گاز طبیعی در تمام اشکال نهایی آن (مصارف مسکونی، تجاری، صنعتی تولید انرژی به سرعت افزایش یافت. این رشد ناشی از عوامل متعددی نظیر توسعه بازارهای جدید گاز طبیعی جایگزینی آن با زغال سنگ در صنعت به منظور فراهم کردن فضا و گرمای فرآیندهای صنعتی، کاربرد گاز طبیعی در تولید فراورده های پتروشیمی و کودها و تقاضای زیاد سوخت های کم گوگرد، بوده است.

تقاضای رو به افزایش انرژی در اروپای غربی، ژاپن و ایالات متحده، بدون در نظر گرفتن انتقال گاز از میادین دوردست، قابل تأمین نمی باشد. اکنون میتوان گاز طبیعی مایع شده به وسیله یک چرخه تبريد (Refrigeration cycle) را با بکارگیری تانکرهای عایق شده، به سرعت و با کارایی بالا در طول اقیانوسها جابه جا کرد. کوشش در جهت بکارگیری تبرید برای تبدیل گاز طبیعی به مایع و نتیجتأ کاهش حجم آن، به گونه ای که جابجایی آن توسط تانکر در طول اقیانوس ها را مورد توجه اقتصادی قرار دهد برای اولین بار در سال 1984 در مقیاسی کوچک در مجارستان انجام شد و پس از آن در سال 1951 در امریکا، این روش جهت انتقال گاز مایع از میادین گازی لوئیزیانا به شیکاگو از مسیر رودخانه می سی سی پی مورد استفاده قرار گرفت.

در خارج از ایالات متحده و با هدف صادرات آن در مقیاس وسیع، برای اولین بار فرآیند مشابهی با بکارگیری یک چرخه تبرید جهت مایع سازی قسمتی از گاز حاصل از میدان Hassi R’Mel  واقع در الجزایر استفاده شد و از سال 1964 صادرات گاز طبیعی مایع شده LNG (Liquefied Natural Gas) حاصل از آن به مقصد بریتانیا و فرانسه، با بکارگیری تانکر های خاصی که به صورت عایق طراحی شده بودند، آغاز شد. با این روش حجم گاز طبیعی به یک ششصدم حجم اولیه آن کاهش می یابد و اجزاء غير متان آن عمدتأ حذف می شود.

در پایانه های مقصد، LNG با عبور از یک کارخانه گازسازی مجدد (Regasifying plant)، به حالت گازی باز تبدیل می شود و از آنجا می تواند به مقدار نیاز به شبکه عادی توزیع گاز کشور وارد کننده تزریق شود. همچنین می توان آن را در مخازن عایق یا انباره های زیرزمینی برای مصارف آتی ذخیره نمود. جدا از کاربرد مشخص ان به عنوان شکل قابل ذخیره سازی و قابل حمل گاز طبیعی، LNG به خودی خود نیز کاربردهای فراوانی دارد، بخصوص به عنوان یک سوخت غیر آلاینده برای هواپیما و وسایل نقلیه زمینی تولید فعلی گاز از منابع معمول برای پاسخگویی به همه تقاضای گاز طبیعی کافی نیست.