از دو عنوان، مکرراً برای توصيف ذخایر گاز طبیعی استفاده می شود :

• ذخایر اثبات شده (Potential Reserves)
• منابع بالقوه  (Potential Resources)

ذخایر اثبات شده آن مقادیری از گاز هستند که با انجام حفاری یافت شده اند. این مقادیر را می توان با دانستن مشخصات مخزن، نظير داده های تولید، روابط فشار و دیگر داده ها مشخص کرد و اینگونه می توان حجم گاز را با دقتی قابل قبول محاسبه کرد. منابع بالقوه مقادیری از گاز طبیعی است که گمان می رود در سنگ های مختلف پوسته زمین وجود داشته باشد ولی تاکنون وجود آنها با انجام حفاری ثابت نشده است و مقدار آن ها برابر با مجموع منابع آینده و ذخایر اثبات شده می باشد.

روش های مختلفی جهت برآورد پتانسیل آینده گاز طبیعی به کار رفته است. برخی از این برآوردها بر پایه منحنی های رشد (Growth curves)، برون یابی (Extrapolation) تولید گذشته، عمق حفاری های اکتشافی انجام شده و سرعت اکتشافات بوده است. همچنین مدل های تجربی اکتشافات و تولید گاز پیشرفت کرده و به مدل های ریاضی تبدیل شده اند. برآورد منابع گاز آینده، به صورت نسبتی از مقدار نفت کشف شده نیز روشی است که مورد استفاده قرار گرفته است. یک روش دیگر، ارزیابی حجمی مناطق مستعدی است که هنوز حفاری در آن ها انجام نشده است. فرضیات محدود کننده دیگری نیز در نظر گرفته شده است، نظیر عمق حفاری ها، عمق آب در مناطق فلات قاره، اقتصاد و عوامل تکنولوژیکی.

تفاوت چشمگیری میان ذخایر اثبات شده و ذخایر بالقوه وجود دارد. حتی در جایی مثل ایالات متحده که اطلاعات مربوط به مخازن بسیار رشد کرده و مورد بهره برداری واقع شده، بسته به نوع منبع مورد استفاده، برآورد ذخایر بالقوه گاز باقیمانده، بین  650 Tcf تا 5000 Tcf متغیر است. ذخایر گاز اثبات شده در سال 2000، حدود 1050 Tcf در ایالات متحده و 170 Tcf در کانادا بوده است. در مقیاس جهانی، ارایه یک برآورد مناسب از ذخایر گازی بسیار مشکلتر است. بر خلاف ذخایر نفتی که عمدتاً (بیش از هشتاد درصد) در اتحادیه کشورهای صادر کننده نفت (OPEC) یافت می شود، عمده ذخایر گازی در کشورهای شوروی سابق، خاورمیانه، آسیا اقیانوسیه، آمریکای شمالی، امریکای مرکزی و جنوبی و اروپا یافت شده است.