نوسانات اطلس شمالی (North Atlantic Oscillation (NAO)) یک پدیده طبیعی آب و هوایی در اقیانوس اطلس شمالی ناشی از نوسانات در اختلاف فشار جو در سطح دریا بین منطقه کم فشار ایسلند و پر فشار آزور (مرکز عظیمی از هوای نیمه استوایی پرفشاری است که بر فراز جزایر آزور در اقیانوس اطلس قرار دارد) است.

هواشناسان و اقیانوس شناسان جهان در سال های اخیر مطالعات زیاد و دقیقی در مورد مکانیسم ایجاد ال نینو و تاثیرات متقابل جو و اقیانوس انجام داده اند، به ویژه مطالعات گسترده ای در ارتباط با ناموزونی دما در سطح دریا و نوسانات فشار و فشار جو در سال هایی که ال نینو رخ می دهد انجام گرفته است؛ مجموعه این تغییرات را به نام نوسانات جنوبی می نامند، با کلمه اختصاری (ENSO)

عواملی نظیر گاز های گلخانه ای ، فوران آتشفشان، آئروسل، نوسان خورشیدی، سوختهای فسیلی، تغییرات گردشی، نحوه بهره برداری از زمین و تأثیرات انسان بر زمین نقش مهمی در نحوه تغییرات اقلیمی زمین دارند.

تغییر اقلیم در واقع به نوسان در اقلیم جهانی زمین یا در اقلیم های منطقه ای در طول زمان اشاره می كند. این تغییرات ممكن است از فرآیندهای درونی زمین، یا نیروهای خارج از آن (مثلا نوسانات در شدت نور خورشید)، یا در زمان های اخیر در اثر فعالیت های مربوط به تغییرات اقلیمی دست بشر حاصل شده باشد.

طبق تئوری میلانکوویچ آشفتگی و اختلاف در انحراف محور زمین و نیز تغییر در مسیر چرخش زمین به دور خورشید، مقدار تشعشع وارده خورشید به یك منطقه معین از زمین یا تابش در عرض های مختلف را متاثر می سازد.

کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (UNFCCC) در سال 1992 با هدف تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر به گونه ای که امکان سازگاری طبیعی با تغییرات آب و هوا و توسعه پایدار اقتصادی فراهم شود، تشکیل شد و در سال 1994 با امضای 189 کشور ثبت گردید. 

بر اساس پروتکل کیوتو، کشورهای عضو ضمیمه یک می بایست میزان انتشار  گاز های گلخانه ای را در محدوده سالهای 2012-2008 به  2/5% زیر سطح انتشار سال 1990 كاهش دهند.