انسان با پیشرفت هایی که در زمینه های مختلف کرده، نیاز روزافزون به انرژی در تمامی زمینه ها او را بر آن داشت تا با روش های گوناگون انرژی مورد نیاز خود را کسب کند. طبق آمارها، انرژی در سال ۲۰۵۰ یعنی سال ۱۴۲۹ خورشیدی (۳۶ سال دیگر) ۵۰ تا ۳۰۰ درصد بیشتر از مصرف امروزی آن خواهد بود. یکی از روش های استفاده از انرژی خورشید که طی ۲۰ سال اخیر، انسان از آن بهره می برد، استفاده از باتری های خورشیدی یا سیستم های فتوولتاییک است.

   خورشید در هر ثانیه حدود ۱۰۰۰ ژول انرژی به هر متر مربع از سطح زمین منتقل می کند که با جمع آوری آن می توان انرژی مورد نیاز برای کارهای مختلفی را تأمین کرد. برای درک بهتر انرژی خورشیدی می توان گفت اگر فقط ۰٫۱ درصد از سطح زمین با مبدل های انرژی خورشیدی پوشیده شوند و تنها ۱۰ ٪ بازده داشته باشند برای تأمین انرژی مورد نیاز بشر کافی است.

   انرژی تولید شده در سطح خورشید بعد از ۸ دقیقه به سطح زمین می رسد. نور خورشید که به زمین می رسد شامل طول موج های زیر است: ۴۷ درصد فرو سرخ، ۴۶ درصد نور مرئی، ۷ درصد فرابنفش. از این رو سلول های خورشیدی و یا صفحه های خورشیدی باید در ناحیه فرو سرخ و نور مرئی جذب بالایی داشته باشند.

   از نظر عملکرد، سلول خورشیدی و صفحه خورشیدی تفاوتی با هم ندارند. به عبارت دیگر این دو واژه، اجزای جدانشدنی و وابسته به یکدیگر هستند.

   سلول خورشیدی (Solar Cell یا Photovoltaic Cell یا Photoelectric Cell) یک قطعه الکترونیکی حالت جامد است که انرژی نور خورشید را مستقیما توسط اثر فوتوولتاییک به الکتریسیته تبدیل می کند.

از کنار هم قرار دادن تعدادی سلول خورشید (PV Cell) یک ماژول خورشیدی (PV Module) ساخته می شود. از قرار دادن چند ماژول خورشیدی (PV Module) در کنار هم یک صفحه خورشیدی (PV Panel) ساخته می شود که عموما در مصارف بزرگ ردیف های زیادی از صفحه خورشیدی (PV Panel) در کنار هم قرار می گیرند و یک سری خورشیدی (PV Array) تشکیل می دهند.