علاوه بر روش ریسندگی مذاب، خیلی از پلیمرهای زیستی مثل کیتوزان، سلولز، کلاژن و زئین (استخراج شده از ذرت) همچون نانوالیاف با استفاده از پتانسیل الکترواستاتیک از پلیمرهای زیستی مختلف با روش الکتروریسی سنتز شده اند. این نانوالیاف در برخی موارد خواصی مافوق پلیمرهای پیشین دارند؛ افزایش مقاومت پلیمر به حرارت و افزون بر آن ایجاد یک ساختار بسیار متخلخل از لایه ایجاد شده از نانوالیاف که می تواند یک حامل نگهدارنده برای ایجاد قابلیتهای اضافی باشد، را شامل می گردد.
   زئین پلیمرهای زیستی است که به‌خاطر دارا بودن قدرت آبگریزی بالا یا به‌عبارتی مقاومت به آب، گزینه مناسبی در بسته‌بندی‌ها بشمار می‌رود. همچنین زئین به صورت نانوالیاف ایجاد شده با روش الکتروریسی دارای ویژگی‌های مکانیکی خوبی است. ، روی ‌زئین مطالعات فراوانی در سمیت شده و به‌خاطر ویژگی‌های غیر سمی، از آن به عنوان یک ماده پوششی در صنعت داروسازی استفاده می‌شود.
   پلیمر زیستی جذاب و پرمصرف دیگر کیتوزان است که از دی استیلاسیون کیتین که در سخت پوستان و شمار زیادی از حشرات یافت می شود، به دست می آید. این ماده دارای تعدادی خواص جذاب است که وقتی اصلاح شود، خصوصیات متنوع و جالبی اعم از خاصیت ضد میکروبی را برای بسته‌بندی غذا‌ها بدست می آورد. برخلاف زئین این ماده در محلول‌ها رفتار پلی کاتیونی دارد و فرایند الکتروریسی را با مشکلاتی همراه می کند

   رویکرد جالبی در الکتروریسی مخلوطهای زئین و کیتوزان در سال 2009 منتشر شد. این مخلوطها ظرفیت بالایی برای استفاده در بسته‌بندی‌های فعال و فعال زیستی، ضدمیکروب و پوشش‌های ضد قارچ غذایی و همچنین در حوزه‌های زیست درمانی و داروسازی نشان دادند. البته مساله ای که در زمان نگارش این گزارش وجود دارد لزوم اخذ مجوز کیتوزان برای مواد در تماس با محتوی غذایی است و در نتیجه فرایندهای کیتوزان و تحقیقات روی آن در حال گسترش است. توسعه تجاری آن در حوزه تولید مواد به خصوص برای اهداف تحقیق و توسعه صورت می گیرد.