افزایش میزان تقاضا و مصرف انرژی در چند دهه آینده پدیده گلخانه ای (Green House Effect) را در جو زمین تشدید خواهد کرد. مدلهای جوی پیش بینی می کنند که اگر افزایش تولید گاز های گلخانه ای با روند فعلی ادامه یابد، دمای کره زمین، سال 2100 میلادی از 1 تا c° 5/3 افزایش خواهد یافت که این مقدار بیشتر از تغییرات دمایی در 10000 سال گذشته است. این افزایش دما تأثیرات بسزایی در تغییر سیستم اکولوژیکی کره زمین داشته که قطعاً تهدید کننده حیات بشری و موجب اضطراب و نگرانی جامعه انسانی است. جهت پیشگیری از این معضل تلاشهای بین المللی زیادی صورت گرفته است. در سال 1988 هیئت بین المللی تغییر آب و هوا (IPCC) تشکیل شد که نخستین گزارش خود برای اثبات مسأله تغییر اقلیم را بر اساس شواهد علمی در سال 1990 منتشر کرد. در این راستا کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (UNFCCC) در سال 1992 تشکیل شد و در سال 1994 به امضای 189 کشور رسید و ثبت گردید. هدف اصلی این کنواسیون عبارت است از تثبیت غلظت گاز های گلخانه ای در اتمسفر به نحوی که اثر مضری برای فعالیتهای انسان و سیستم آب و هوا نداشته باشد، به طوری که امکان سازگاری طبیعی با تغییرات آب و هوا و توسعه پایدار اقتصادی فراهم شود.

   از اقدامات این سازمان می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• ارائه گزارش دوره ای وضعیت ملی تغییر آب وهوا به دبیرخانه كنوانسیون
• تهیه سیاهه انتشار گاز های گلخانه ای و جذب توسط چاهك ها دركشور به صورت دوره ای
• تنظیم و اجرای برنامه های كاهش انتشار گاز های گلخانه ای
• همكاری و توسعه روشهای انتقال تكنولوژی برای كاهش انتشار در بخشهای مختلف انرژی، حمل و نقل، صنعت، كشاورزی، جنگل و زایدات جامد و مایع
• همكاری منطقه ای و بین المللی درتهیه روش های تطبیق با پدیده تغییر آب وهوا
• در نظر گرفتن موضوع تغییر آب و هوا در سیاستها و برنامه ریزی های توسعه

   متعاقب تشکیل کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا و جهت كاهش انتشار و تسهیل انجام تعهدات كشورهای توسعه یافته ، پروتکل کیوتو که شامل مكانیسم های انعطاف پذیری تحت عنوان مكانیسم های مبتنی بر بازار در ماده 12 است، در سال 1997 ارائه و پس از مدتی عملیاتی شد.