قالب در ریخته گری دائمی، به صورت مكرر مورد استفاده قرار می گیرد. قالب های دائمی به گونه ای طراحی می شوند كه امکان برداشتن قطعه ریخته گری شده از داخل آن فراهم شود تا بتوان دوباره از قالب برای ریخته گری قطعه بعدی استفاده نمود. برای ساخت این قالب ها از فلزاتی كه در دماهای بالا استحكام دارند استفاده می شود. از آنجایی كه قالب های فلزی دارای هدایت حرارتی بهتری نسبت به قالب های غیر دائمی می باشند، انجماد قطعه ریخته گری سریع انجام می شود كه این موضوع بر روی میكروساختار و اندازه دانه ریختگی تاثیر می گذارد.

   در قالب های دائمی دو نیمه قالب از موادی نظیر فولاد، برنز و گرافیت ساخته شده و حفره های قالب و سیستم راهگاهی در داخل قالب ماشینكاری می شود. معمولا از چدن خاكستری و فولاد كم كربن به عنوان ماهیچه استفاده می شود. استفاده از چدن خاكستری به عنوان ماده خام ماهیچه معمولتر است. برای افزایش عمر قالب های دائمی، سطوح حفره های قالب توسط دوغابی از مواد مقاوم پوشانده می شود و یا بعد از تولید چند قطعه با اسپری لایه ای از گرافیت روی آن قرار می گیرد. در شکل زیر یک قالب دائمی نمایش داده شده است.

شکل(1). نمایی از یک قالب دائمی در ریخته گری

   با فرآیند ریخته گری در قالب دائمی می توان قطعاتی یكنواخت با كیفیت سطح خوب، تلرانس های كم و خواص مكانیكی خوب در تیراژ بالا تولید نمود. قطعات معروف تولید شده با این روش پیستونهای موتورهای احتراق داخلی، سرسیلندر و وسایل آشپزخانه می باشد.