ظروف سرامیکی هم نوعی از ظروف سفالی هستند. سفالی كه لعاب می‌خورد و مجدداً پخته می‌شود به سرامیك تبدیل می شود. امروزه ظروف سرامیكی معمولا به عنوان ظروف غذاخوری استفاده می‌شوند و ظروف سفالی بیشتر جنبه تزئینی دارند، چون سفال اگر لعاب نداشته باشد چربی و رطوبت را پس می‌دهد. ظروف سراميك از لحاظ قابلیت هدایت گرما، مشابه ظروف سفالی هستند. با این تفاوت که مقاوم‌تر هستند و برای قرار گرفتن در فر مناسب هستند. البته باید توجه داشت که انتقال از یخچال به فر گرم یا برعکس، می‌تواند باعث شکستن آن‌ها شود.

   خاک کائولن، فلدسپات (نوعی ماده معدنی، جلا دهنده با نقطه ذوب پائین) و سیلیس به همراه نوعی خاک چسبنده به نام «بال کلی»، مواد اولیه تهیه چینی هستند. تفاوت عمده چینی با سرامیک به درجه حرارت پخت آن ها مربوط می شود. حداکثر درجه حرارت پخت سرامیک ها ۱۱۰۰ درجه است که البته درجه حرارت داخل این ظروف از این مقدار کمتر است. همین مسئله باعث می شود که در داخل ظروف سرامیک خلل و فرج باقی نماند و این ظروف از چینی ها سبک تر شوند و جذب آب داشته باشند و البته به همین دلیل دوام آن ها هم از چینی کمتر است. در مقابل، چینی ها در دمای ۱۲۰۰ درجه پخت می شوند و به همین دلیل درجه حرارت داخل و بیرون آن ها یکسان شده و سنگین تر و با دوام تر هستند. ظروف چینی انواع گوناگونی دارند مثل: چینی های ضخیم و بسیار مقاوم، چینی کاغذی که بسیار نازک و براق و استخوانی و بسیار گران قیمت است.و چینی پروسلن که ضخامت متوسطی دارد.

   برای تهیه ظروف بلور از سیلیس، كربنات سدیم، سولفات سدیم، خرده شیشه، دولومیت و فلدسپات (مواد معدنی) به عنوان مواد اولیه استفاده می‌شود. مخلوط این مواد در دمایی حدود 1500 درجه سانتی‌گراد ذوب می‌شود و مذاب حاصل در قالب‌هایی به شكل ظروف ریخته می‌شود و به این ترتیب ظروف بلورین تولید می‌شوند.

   تفلون در واقع نوعی پوشش نچسب و عایق الکتریسیته است که هم مقاومت حرارتی بالا و هم مقاومت شیمیایی خوبی در مقابل اسیدها و بازها دارد. تفلون ها در میان پوشش های نچسب دیگر از بالاترین ضریب نچسبی برخوردارند. اگرچه ظروف تفلون یا نچسب، طرفداران زیادی دارد ولی در مورد مضرات و تاثیرات نامطلوب آن هم صحبت های زیادی می شود.

   ظروف فولادی ضد زنگ را در ایران به نام مختصر «استیل» می شناسند و از تركيب آهن و فلزات ديگر ساخته شده اند.

   ظروف مسی، از بهترین نوع ظروف پخت غذا محسوب می شوند، البته درصورتی که قلع اندود شده باشند. در صورتی که ظروف مسی، قلع اندود نشده باشد، ورود یون مس به غذا در طولانی مدت، سبب تأثیر نامطلوبی بر احشاء و اندام داخلی بدن شده و ذخیره شدن آن در کبد به مرور به از کار افتادن این عضو، کمک می کند. به همین دلیل آن را با فلزی دیگر مثل قلع می پوشانند و برای پخش یکنواخت و راحت قلع درصدی نیز سرب به آن اضافه می کنند. مقادیر اندك مس برای سلامتی مفید است، ولی مقادیر زیاد آن می تواند مسمومیت زا باشد. مس با غذاهای اسیدی واكنش می دهد و به این خاطر ظروف مسی را معمولا با لایه ای از یك فلز دیگر مثل قلع یا استیل یا نیكل می پوشانند تا از ورود مس به غذا جلوگیری شود. این لایه در هنگام پخت و پز به مقدار كم در غذا حل می شود. ظروف برنجی هم از مس و روی ساخته شده اند كه كمتر به كار می روند. 

   بیشتر از نیمی از ظروف پخت و پز که امروزه به کار برده می شوند ظروف آلومینیومی سبک هستند. استفاده طولاني مدت از ظروف آلومينيومي براي پخت مناسب نيست، چرا كه اين ظروف با آزاد كردن يون آلومينيوم در غذا، سبب انتقال اين يون ها به بدن مي شوند و در دراز مدت مي تواند مشكلاتي براي بدن، از جمله كم خوني، ايجاد كند.

   انسان از دیر باز با آتش آشنا شده و رابطه ای تنگاتنگ و دوستانه برقرار کرده و همواره از آن در راستای پیش برد اهداف گوناگون زندگی خود نهایت استفاده را کرده است. زمانی نیاز مبرم خود را در پیکار با آتش احساس کرد که می دید هستی او و جان افراد خانواده و نزدیکانش در لحظاتی کوتاه بوسیله این پدیده سرکش به تباهی کشیده می شود. آتش در گسترده حیات خود و برقراری همزیستی با انسان خدمات بس ارزنده ای کرده و او را در تمام جنبه های فرهنگی و تکنولوژی تمدن یاری داده است. امروز انسان موفق شده در اغلب جنبه های زندگی پیروزی های چشم گیری به دست آورد. بدون شک، دستیابی به این موفقیت ها بدون کمگ آتش امکان پذیر نبود.